سخنى با ابوذر
سخنى است که امام « ع » به ابوذر غفارى صحابى بزرگ ، هنگامى که خلیفه سوم او را به « ربذه » تبعید کرد فرموده است .
ربذه سرزمین بىآب و علفى در نزدیکى مدینه بود . خلیفه سوم هنگام تبعید ابوذر کسى را فرستاد تا به مردم اعلان کند که :
« هیچکس حق ندارد با ابوذر سخن بگوید و او را مشایعت نماید » روى این اصل مردم از وى دورى جستند اما على بن ابیطالب « ع » و برادرش عقیل و دو فرزندش حسن و حسین « ع » و عمار او را مشایعت نمودند :
اى ابوذر ، تو براى خدا بخشم آمدى پس به آن کسى که براى او خشمگین شدى امیدوار باش . این مردم بر دنیاى خود از تو ترسیدند و تو بر دین خود از آنان ترسیدى ، پس آنچه را که بخاطر آن از تو مىترسیدند به دستشان بسپار و براى آنچه بخاطر آن از آنان مىترسیدى فرار کن . راستى چقدر آنان به آنچه تو منعشان کردى نیازمندند و چقدر تو از آنچه آنان ترا منع کردند بىنیازى اگر آسمانها و زمین به روى بندهاى بسته شود و آن بنده از خدا بترسد خداوند براى او راه خلاصى قرار میدهد البته جز حق چیزى با تو انس نمىگیرد و جز باطل چیزى از تو وحشت ندارد . اگر دنیاى آنان را مىپذیرفتى البته ترا دوست داشتند و اگر چیزى از دنیا براى خود جدا مىکردى ترا در امان مىگذاشتند .
